Rozdział III: Skacowani

Rico obudził się na podłodze jakiegoś ogromnego pomieszczenia, otoczony butelkami po alkoholu, paczkami po chipsach i fragmentami damskiej bielizny. Powoli, z wielkim trudem, podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał. Głowa potwornie go bolała, a do tego czuł chęć zwymiotowania. Nie był tak skacowany odkąd… Nawet nie pamiętał, kiedy i czy w ogóle był tak upity. Na kanapie leżało około pięciu osób, obok kanapy kolejne pięć i jeszcze wiele po kątach. Z największym wysiłkiem wstał, starając się nie upaść. Podszedł do pobliskiego fotela i usiadł na nim. Przetarł oczy i próbował się zastanowić, co się stało. Pamiętał, że wraz z Eminemem poszli do baru i pili do upadłego, a potem film mu się urwał. Nagle z drugiego końca salonu dobiegł go głos:

- Widzę, że już wstałeś.

Znał ten głos, mimo to, odwrócił się, by popatrzyć w oczy rozmówcy.

- Julian, kurna, co tu się stało?

- Wczoraj około dwudziestej czwartej, wysłaliście mi SMS-a, że się nawaliliście, gliny was gonią i trzeba was gdzieś schować. No to, przyjechałem po was, zgarnąłem i przywiozłem was tutaj, do mojej willi. A ten szmaciarz, Kowalski, sprosił tu wszystkich z okolicy i zrobił imprezę.

- Przecież uwielbiasz takie klimaty, więc w czym problem?

- W tym, że do tego trzeba się zawczasu przygotować.

W tym momencie z drugiego końca pokoju usłyszeli jakiś szelest i zobaczyli, że ktoś się budzi. Podeszli do niego.

- Co jest kurwa? - spytał zachrypniętym głosem Skipper.

Diler, zaczął opowiadać, a tymczasem psychopata, szukał reszty oddziału i rapera. Mike leżał w samym kącie, zwrócony plecami do reszty, a dookoła niego walało się chyba największe skupisko butelek po wódce. Rico trącił go czubkiem buta i powiedział:

- Mike, wstawaj.

Ten w odpowiedzi tylko coś mruknął. Najemnik westchnął i tym razem szturchnął go mocniej i powiedział:

- Szeregowy Michael Private, wstawaj albo marny twój los.

Tym razem poskutkowało. Młodzik powoli zaczął się podnosić, krzywiąc się przy tym z bólu. Zazwyczaj pił bardzo mało alkoholu, a wnioskując z ilości pustych naczyń, wypił nawet więcej od stratega. Kiedy jego młodszy druh wciąż dochodził do siebie, Rico zaczął szukać naukowca. Ten leżał na kanapie w towarzystwie pięciu dziewcząt. „Kowalski, ty zbereźniku”-przemknęło przez myśli żołnierza. Obudził go bez większego trudu, jako iż był zaprawiony w piciu hurtowych ilości alkoholu. Mimo wszystko, również było widać, że procenty robią swoje. Teraz jego serce zamarło, bo przypomniał sobie, że wczorajszej nocy nie byli sami. Podszedł do szefa gangu narkotykowego i rzekł:

- Cholera, Julek, czy kiedy po nas przyjeżdżałeś, to był z nami Eminem?

- Był, a co?

- Wiesz gdzie jest?

- Czekaj, daj mi się zastanowić. Pamiętam, że rapował, by zabawić gości, później walczył na rymy z Kowalskim?

- Co ty pieprzysz?! Kowalski i rymy?!

- Też mnie to zdziwiło. Dobra, później wmieszał się gdzieś w tłum i go nie widziałem.

- Kurwa.

- Spokojna głowa Rico, mamy do niego telefon - usłyszał zza pleców.

To uspokoiło mężczyznę tylko trochę, ale podszedł do stratega i wziął od niego szklankę szkockiej i numer do muzyka. Wystukał telefon, popijając alkoholem i zaczął czekać na sygnał. Po chwili ktoś odebrał, ale nie była ta osoba, która powinna.

~ No w końcu się obudziliście śpiące królewny.

- Kim jesteś?

~ Teraz to nieistotne. Ważne jest to, że mam waszego kumpla i jeśli nie dacie mi jednego miliona dolarów w ciągu tygodnia, będzie martwy.

- Gdzie mamy przynieść forsę?

~ Pójdźcie do portu i zadzwońcie na ten numer, a po chwili odzyskacie swojego przyjaciela, Eminema.

Po tych słowach, rozmówca się rozłączył. Rico schował swój telefon i powiedział do zebranych w pokoju przyjaciół:

- Mamy zdrowo przejebane.

***

Isabel stała przyparta do muru przez trzech piętnastoletnich chłopaków o wiadomych zamiarach.

- Widzę, że teraz nie jesteś taka odważna - rzucił najwyższy.

Zbliżali się do niej powoli, ale zdecydowanie. Wiedziała, że może pomóc jej tylko cud. I takowy nastąpił.

- To niezbyt uczciwe. Trzech na jedną?

Dręczyciele odwrócili się w stronę głosu. Za nimi stał na oko dwudziestoletni chłopak, w czerwonej bluzie, jeansach, czarnych sportowych butach i czarnych okularach przeciwsłonecznych. Na jego twarzy widniał szelmowski uśmieszek.

- A co ty nam możesz zrobić? - spytał niższy z prześladowców. - Nas jest trzech, a ty jesteś jeden.

- A to - odparł nieznajomy.

Po tych słowach, skoczył w kierunku najbliższego przeciwnika, złapał go za prawą rękę i założył dźwignię, dzięki której można było mu ją złamać. Chłopak wył z bólu, jednak oponent ani myślał go puszczać. Kiedy na nieznajomego rzucił się najstarszy z oprawców dziewczyny, ten zręcznie uniknął ataku i podłożył mu nogę. Potem rzucił piętnastolatka, którego przytrzymywał, w jego towarzysza. W niecałe dziesięć sekund rozprawił się ze wszystkimi, po czym krzyknął:

- A teraz spierdalać stąd, zanim porządnie się wkurzę. Jeśli jeszcze raz spróbujecie ją tknąć, to osobiście was zabiję.

Kurzyło się po nich, jakby goniła ich armia piekieł. Nieznajomy odwrócił się i zdjął kaptur oraz okulary.

- Wujek Michael! - krzyknęła dziewczyna i rzuciła mu się na szyję.

- A kogoś się spodziewała, co? Agenta FBI? - odparł ze śmiechem. - Dobrze, dobrze. Chodź, przejdźmy się trochę, bo to miejsce nie nadaje się do rozmowy.

***

Siostrzenica Szeregowego siedziała na Moście Brooklyńskim czekając na wuja. Przyszedł po chwili, trzymając w ręku jakiś pakunek.

- Co to? - spytała.

- Prezenty. Jeden dla ciebie, drugi dla mamy - odrzekł, po czym wyjął butelkę alkoholu.

- Daj spokój, przecież nie jestem pełnoletnia i…

- Nie poznaję cię Issy. Kiedyś byłaś inna. Pełna życia, ciekawa świata. Co się z tobą stało?

- Poznałam trochę świata.

- Ciekawe. Ale wiem co mówię, bo jestem tu trochę dłużej od ciebie i wiem, że trochę procentowego napoju, jeszcze nikogo nie zabiło.

Po chwili wahania dziewczyna odpowiedziała:

- Skoro tak mówisz… Nalewaj.

Mike podał jej szklankę i sam wziął swoją, po czym przysiadł się do niej. Rozmawiali o dawnych czasach, gdy mogli spędzać wspólnie więcej czasu. Poruszyli również tematy związane z teraźniejszością. Siostrzenica pytała Szeregowego o pracę, a on odpowiadał jej, że nic ciekawego. Gadali tak ze dwie godziny. Potem najemnik odprowadził ją do domu i wręczył jej pakunek, polecając jej, żeby oddała go matce. Spojrzała do środka. Było tam dziesięć tysięcy dolarów. Chciała się spytać wuja, skąd je wziął, ale już go nie było.

***

- No w końcu wrócił! - krzyknął Kowalski, gdy tylko Michael przekroczył próg bazy.

Widział, że w ich kwaterze panuje nadzwyczajny bałagan. Na stole stały talerze po jedzeniu i szklanki po alkoholu oraz raz jakieś papierzyska.

- To co robimy? - zadał pytanie Szeregowy.

- Mamy już pewien pomysł. Jest chujowy, ale jest jedynym sensownym wariantem… - rzekł strateg.

C.D.N.

I co o tym myślicie? Domyślacie się, co to za plan?