Prolog

Na wstępie, chciałbym podziękować Natalii Dybczyńskiej aka natalia30107.

Nowy Jork był zalewany kaskadami wiosennego deszczu. Na stacji kolejowej stał wysoki mężczyzna z krótkimi, czarnymi włosami, ubrany w długi czarny płaszcz. Przez prawe ramię miał przewieszony pokrowiec na gitarę, który również był czarny. Jedyną białą rzeczą w jego wyglądzie była jego skóra. Był zdenerwowany, spojrzał na swój zegarek i westchnął. Po chwili przyjechał jego pociąg. Wsiadł do środka i zajął miejsce przy oknie. Był sam w przedziale, więc otworzył pokrowiec. W środku były gitara, która była nadzwyczaj ciężka. Rozejrzał się jeszcze dla pewności i zaczął ją rozkręcać.

***

- Kowalski, cholera jasna! Jeśli jeszcze raz w ciągu dzisiejszego dnia coś wybuchnie, osobiście utnę wam ten tępy łeb! - wrzasnął Skipper.

- Tak jest - odparł naukowiec, którego umysł był jeszcze lekko przytępiony nadmiarem alkoholu.

- Świetnie-rzekł dowódca i dodał-A, i jeszcze jedno. Zero chlania na służbie Kowalski.

Strateg w odpowiedzi tylko skinął głową. Rozejrzał się po głównym pomieszczeniu ich bazy głównej. Był tam sam. Szeregowy i Rico zapewne byli w swoich pokojach, zaś Skipper poszedł do kuchni. Strateg mógł usłyszeć dźwięk piosenki jakiegoś zespołu metalowego dochodzący z pokoju młodzika, a z kwatery psychopaty słyszał tylko pojedyncze szybkie dźwięki ostrzenia dobrze znanej mu katany. Nagle poczuł zapach pieczonego kurczaka. Skierował się w stronę kuchni i zobaczył kapitana stojącego przed lodówką.

- Na co macie dziś ochotę żołnierzu? - zapytał lider nawet nie patrząc w jego stronę.

- Szczerze powiedziawszy, to myślę, że pieczony kurczak byłby idealny - odparł bezwiednie mężczyzna.

- I pięknie, bo na kolację będzie właśnie pieczony kurczak! - powiedział z uśmiechem Skipper.

- Zawołać resztę?

- Tak, wołaj ich.

Kowalski skinął głową i oddalił się. Kiedy wszedł do największego pokoju, rozejrzał się po nim z przyzwyczajenia. Solidne kamienne ściany, zero okien, kilka żarówek, pod jedną ścianą ukochana przez cały oddział plazma, pod drugą stacja radiowa, pod kolejną przejście do dalszej części bazy, pod ostatnią wyjście,  a na środku sofa, stół i kilka krzeseł. Poszedł w stronę pokoju Rico, zapukał i krzyknął:

- Kolacja!

To samo zrobił z Szeregowym. Po chwili jego towarzysze stali już na korytarzu. Poszedł w stronę swoistego salonu, gdzie dowódca już czekał na nich z posiłkiem. Naukowiec uśmiechnął się do siebie w myślach. Cieszył się, że miał najlepszy węch w oddziale. Podczas operacji niewiele to dawało, ale w normalnych sytuacjach się przydawało. Wszyscy poza Rico już zaczęli jeść. Pomimo tego, że niewątpliwie był psychopatą i zabijał najwięcej ludzi, to był jedynym wierzącym członkiem oddziału. Przed posiłkiem zawsze się modlił, chodził do spowiedzi i do kościoła. Mimo, że pozostali byli zadeklarowanymi ateistami, żadna strona nie krytykowała drugiej. Szanowali się nawzajem. Po skończonym posiłku Skipper wstał i powiedział:

- To co panowie, dzisiaj oglądamy finał Ligi Mistrzów?

- Tak jest! - krzyknęli ochoczo i trochę ironicznie podwładni.

- Tak też myślałem - odparł dowódca z uśmiechem i dodał - Dobra, podział zadań. Mike, przekąski, Rico, napoje, a Kowalski zadba o dobry sygnał. Ruchy!

Szeregowy i Rico wybiegli przez drzwi wyjściowe do sklepu, a Kowalski zanim poszedł nastawiać antenę szczerząc się, powiedział:

- Zobaczy szef, że nasi wygrają.

- Wiem Kowalski, wiem - odparł lider, również z uśmiechem na twarzy.

***

Była dziewięćdziesiąta minuta meczu. Wynik wynosił trzy do trzech. Kowalski i Skipper byli już pijani i darli się na całe gardło. Napastnik Borussi biegł pod bramkę rywali. Był sam na sam z bramkarzem. Rico i Szeregowy, pomimo tego, że w odróżnieniu od dowódcy i stratega byli trzeźwi, również byli podekscytowani. Zawodnik oddał strzał i trafił. Po kilku sekundach sędzia odgwizdał koniec spotkania.

***

Kowalski obudził się na podłodze swojego laboratorium z ogromnym bólem głowy. Rozejrzał się po pomieszczeniu i zobaczył, że mimo jego obaw, wszystko jest na swoim miejscu. Popatrzył na zegarek. Była dopiero piąta rano, ale wiedział, że i tak już nie zaśnie, więc wstał i poszedł do kuchni. Na kanapie w salonie zobaczył ciągle śpiącego Skippera, dookoła którego walały się opakowania po chipsach i popcornie, a także puste butelki po whisky. Przypomniał sobie o wczorajszym finale i się uśmiechnął. „Chłopaki rzeczywiście wygrali”-pomyślał. Skierował się do kuchni z zamiarem zrobienia sobie jakiegoś śniadania. Otworzył lodówkę i popatrzył po zawartości. Nie było tego wiele. Ot, kilka plastrów szynki i sera, kostka masła i karton mleka. Podrapał się po jednodniowym zaroście, który pojawił się na jego twarzy i wziął masło i wędlinę. Otworzył szafkę, w której trzymali chleb i wyjął jedną kromkę. Posmarował ją masłem, położył na niej szynkę i zaczął jeść. Nie zwracał uwagi na to, że chleb był czerstwy, bo był wręcz niewyobrażalnie głodny. Kiedy ją zjadł postanowił trochę posprzątać główne pomieszczenie. Podniósł wszystkie puste opakowania i wyrzucił je do śmieci, a potem to samo zrobił z butelkami po alkoholu. Z powodu kaca giganta przysiadł na krawędzi kanapy i nalał sobie trochę piwa. Siedział przez chwilę w ciszy, kiedy nagle obudził się Skipper.

- Jezu… Matka zawsze mówiła, że mam słabą głowę-rzekł otumaniony dowódca.

Strateg doskonale wiedział, co teraz przeżywa jego kapitan. Dla nienawykłych upojenie alkoholowe jest bardzo bolesne. Podał towarzyszowi szklankę z alkoholem, a ten przyjął dar z entuzjazmem i jednym haustem wypił jej zawartość.

- Dzięki. Jakim cudem nie ma tutaj jesieni średniowiecza? - spytał.

- Wstałem trochę wcześniej i ogarnąłem ten syf.

- Okej. Która godzina Kowalski? - zadał pytanie dowódca zachrypniętym głosem.

- Około szóstej rano.

-Dobra, dajmy im pospać jeszcze z pół godziny i ich budzimy. A teraz muszę coś zjeść.

Po tych słowach wstał i chwiejnym krokiem skierował się do kuchni. Kiedy lider już do niej dotarł i otworzył lodówkę Kowalski usłyszał ciche „cholera”. Szef pewnie też musiał być potwornie głodny, ale nie dawał po sobie tego poznać. Wziął całą wędlinę, masło i ser, a potem postarał się zrobić jak najwięcej kanapek na czerstwym chlebie. Kiedy już skończył jeść dochodziła godzina szósta trzydzieści. Skinął na naukowca, a ten wstał z sofy, postawił piwo na stole i poszedł w stronę pokojów przyjaciół . Nacisnął, znajdujący się na ścianie, czerwony guzik z podpisem „Pobudka!”.  Na korytarzu rozległo się wycie syreny. Pomimo hałasu jaki wywoływała, naukowiec słyszał głośne przekleństwa i klątwy dochodzące z pokojów druhów. Kiedy wyszli wyglądali jak siedem nieszczęść. Mieli podkrążone i przekrwione oczy, a ich włosy były zmierzwione. Ziewając, strateg ruchem głowy wskazał kierunek, w którym powinni się udać. Powoli, ledwo utrzymując się na nogach skierowali się we wskazanym kierunku. Kiedy znaleźli się w kuchni Skipper powiedział im co mają kupić, a oni wzięli plecak, doprowadzili się do porządku, zabrali trochę pieniędzy i wyszli. Do najbliższego sklepu mieli około trzech kilometrów, a to był zbyt mały dystans, by mieli jechać autem. Co znaczyło, że wrócą za jakieś czterdzieści minut. W tym czasie on i przywódca powinni dokończyć sprzątanie. Zajęło im to mniej niż przewidywali, więc włączyli telewizor. Akurat leciały wiadomości. Był w nich prezydent.

~ Z całą pewnością wczorajsze zamachy zszokowały wszystkich. Mam nadzieję, że ich sprawcy zostaną ujęci i zapłacą za swoje czyny.

Naukowiec i przywódca popatrzyli po sobie i zwiększyli głośność.

~ Szacuje się, że jest około trzydziestu zabitych. Rannych zostało około siedemdziesięciu osób. Nic nie wiadomo o ilości zaginionych.

~ Wczorajsze wysadzenie w powietrze Statui Wolności Zszokowało cały świat. Wśród zaginionych wymienia się między innymi Mitta Romneya.

Komandosi usiedli na kanapie i oglądali wiadomości, dopóki do ich bazy nie wpadli ich towarzysze broni, krzycząc:

- Słyszeliście?

W odpowiedzi skinęli głowami i wskazali plazmę. Zdyszani towarzysze oparli się o oparcie mebla i patrzyli. Po skończeniu serwisu wszyscy podeszli do stołu i zajęli swoje miejsca.

- Jakich mamy podejrzanych Kowalski? - spytał kapitan.

- Al Ka’ida, IRA, RAF, ETA i tak dalej. Ale istnieje cień szansy, że to był indywidualny zamach, który miał na celu uśmiercenie konkretnej osoby.

- Myślicie, że to był zamach na Romneya?

- Niewykluczone.

- Dobra, później się nad tym zastanowimy. Pewnie jesteście głodni - powiedział zwracając się do Rico i Mike’a.

- Szczerze powiedziawszy, to tak. Ale mamy jeszcze list, który dostaliśmy od dilera Szeregowego - odparł Rico.

- Nie jest moim dilerem, tylko znajomym. A poza tym przechowuje naszą pocztę - sprostował młodzik.

- Spokojnie, pokłócicie się później. Dajcie ten list i idźcie coś zjeść - skończył Skipper.

Poczekał, aż się oddalą i zwrócił się do naukowca:

- Sprawdźcie co to - powiedział, po czym rzucił mu list.

- Hmmm… Adres burmistrza Nowego Jorku szefie. Myślę, że jakaś grubsza sprawa.

- Otwórzcie.

- Płyta CD.

- Poczekajcie na resztę i ją włączymy.

Po chwili do pokoju weszli Rico i Szeregowy z kawałkami pizzy w rękach i popatrzyli pytająco na naukowca i dowódcę. Ci uruchomili DVD, a następnie włożyli płytę. Przez chwilę ekran był czarny, jednak po chwili pojawiła się na nim twarz Bloomberga.

- Panowie, mam dla was robotę - powiedział  polityk.

C.D.N.