Rozdział II: W Imię Sztuki!

Drake Parker właśnie przekroczył próg podziemnej bazy Aarona Blowhole’a. Był to olbrzymi kompleks, w którym była wytwarzana wszelkiej maści broń-od AK-47, po broń biologiczną. Wszystko było urządzone bardzo surowo, wszędzie panował porządek. Zaś kwatera właściciela koncernu, to już inna historia. Drake był tam tylko dwa razy, ale musiał przyznać, że doktorek miał całkiem niezły gust niezły gust. Wszedł do poczekalni i raz jeszcze obrzucił ją spojrzeniem. Bordowe fotele, kilka stolików, dębowe ściany, taka sama podłoga, olbrzymie drewniane drzwi, prowadzące do domu i najbardziej irytująca część-biurko, za którym siedziała sekretarka Aarona, niejaka Perky. Wiedział o niej stosunkowo niewiele. Jedynymi znanymi mu faktami było to, że pochodziła z Anglii i miała wysokie wykształcenie w zakresie ekonomii. Zabójca zastanawiał się po co Blowhole ją trzymał, skoro był mistrzem nauk ścisłych i miał głowę do interesów. Usiadł na miękkim fotelu pogrążając się w rozmyślaniach, z których po chwili wyrwała go Angielka, mówiąc, że ma wejść.

Niewiele się zastanawiając otworzył drzwi i wszedł do salonu. Prezes największej nielegalnej fabryki broni na świecie siedział na bordowej kanapie, z drinkiem w ręku. Były agent nie mógł się nadziwić, z jaką siłą bił od tego człowieka całkowity brak empatii. Kiedy zorientował się, że ma gościa, Aaron wstał i powitał Parkera. Ten przyjrzał się swojemu pracodawcy w pełnej okazałości, jako iż wcześniej nie miał takiej okazji. Miał na sobie biały garnitur i spodnie oraz czarne mokasyny. Miał długie brązowe włosy do ramion, małą brodę otaczającą tylko jego usta i brązowe oczy. W zasadzie, to oko, bowiem miał tylko lewe. W miejscu, gdzie powinno być prawe znajdowała się mechaniczna opaska, z czymś co wyglądało jak noktowizor. Nad i pod urządzeniem widoczna była blizna. Jego obserwację przerwał Blowhole:

- Muszę przyznać, że całkiem zgrabnie ci to poszło.

- To w końcu moja praca - odrzekł morderca.

W tej chwili spostrzegł kilka czerwonych plamek na ubiorze pracodawcy.

- Widzę, że miałeś niedawno gościa - rzekł, starając się zachować kamienny wyraz twarzy, ale czuł, że jego serce bije coraz szybciej.

- Tak. Zaś ja widzę, że się denerwujesz - sparował.

- Ale skąd to… - chciał spytać, ale rozmówca mu przerwał.

- Widzisz, ta opaska nie tylko zakrywa resztki mojego oka. Mam w niej również całkiem przydatny rentgen.

Parker skinął głową, po czym powiedział:

- To co z moim honorarium?

- Tak jak uzgodniliśmy, dwadzieścia tysięcy gotówką - odparł, po czym rzucił na stół gigantyczną torbę. - Sam sprawdź.

Drake otworzył ją i pospiesznie przeliczył pieniądze oraz sprawdził czy są prawdziwe. Wynik oględzin bardzo go zadowolił. Zarzucił pakunek na ramię i już chciał wyjść, ale psychopata go powstrzymał.

- A nie chcesz zarobić więcej? Zacznie więcej?

- Zamieniam się w słuch.

***

Oddział sprawdzał scenę i miejsca siedzące. Koncert miał zacząć się za kilka godzin, więc mieli trochę czasu. Kowalski i Rico właśnie dawali raperowi sprzęt-kuloodporną kamizelkę. Psychopata oddalił się, a Mathers zatrzymał naukowca i powiedział mu coś, po czym ten skinął głową, a następnie poszedł w stronę furgonetki z zaopatrzeniem.

***

Eminem wykonał już połowę utworów i tłum był coraz bardziej rozentuzjazmowany.  Rico i Kowalski stali blisko sceny, Mike zajął stanowisko przy jednej z możliwych pozycji snajpera, a Skipper przy drugiej. Między psychopatą, a strategiem wywiązała się rozmowa.

- Wiesz co stary, myślę, że mógłbyś się z nim dogadać - zagaił starszy z mężczyzn.

- A z czego to wnioskujesz? - odparł z nieskrywanym uśmiechem jego towarzysz.

- A z tego, że poza kamizelką poprosił mnie o Uzi.

Druh popatrzył na niego ze zdziwieniem.

- Pieprzysz.

- Nie. Mówię ci, gość jest niezły.

- Pierdolę, a ja myślałem, że jestem posrany - powiedział, po czym wyciągnął papierosa.

***

Punkt kulminacyjny zbliżał się nieuchronnie. Parker już zajął swoją pozycję i przygotowywał się do oddania strzału. Muzyk wygłaszał przemówienie, poprzedzające wykonanie ostatniej piosenki. Zabójca już ustalił, kiedy wystrzeli. Zanim dojdzie do refrenu. Raper zaczął śpiewać-czy też raczej mówić. Drake dokładnie przestudiował tekst i wiedział, że musi strzelić teraz. Wycelował prosto w serce i oddał strzał.

***

Kowalski patrzył z zadowoleniem i pewnego rodzaju satysfakcją, na Mathersa, który bez szwanku dostał kulkę z broni snajperskiej. Nie upadł i gdy tylko minął pierwszy szok, wyjął broń, którą dostał od stratega i zaczął strzelać w kierunku, z którego padł strzał. Strateg powiedział do komunikatora:

- Mike, bierz go.

~ Się robi.

Młodzik wbiegł po schodach do pomieszczenia, w którym miał być snajper, ale zastał tylko jego broń. Nagle poczuł ukłucie i padł nieprzytomny na ziemię. Za nim stał Drake.

- Rozwaliłbym cię, ale nie mam czasu - rzekł po czym splunął w stronę nieprzytomnego komandosa i opuścił pokój.

***

- Co macie na myśli, mówiąc, że uciekł?! - wrzasnął Skipper.

- To co myślisz - odparł niewzruszony Szeregowy.

- Kurwa… No ale nic, grunt, że akcja się powiodła.

Żołnierze zaczęli pakować sprzęt do wozu, bo koncert skończył się już jakiś czas temu. „Po cholerę tyle tego braliśmy” - pomyślał naukowiec. Już prawie skończyli robotę, kiedy podszedł do nich muzyk.

- Chłopaki, chciałem wam podziękować, za uratowanie mi dupy.

- To nasza praca - odrzekł dowódca, wrzucając do auta AK-47.

- Jednak, chciałem się was zapytać, czy nie dołączylibyście do mnie, podczas posiedzenia w barze.

Oddział popatrzył po sobie i zrozumiał się bez słów.

- A wiesz co? Dołączylibyśmy - rzekł Skipper.

***

W obskurnej knajpie na przedmieściach właśnie toczył się zażarty pojedynek, między Kowalskim, a Eminemem. Mike już dawno upił się do nieprzytomności i leżał w kacię, otoczony własnymi rzygowinami, podczas gdy Rico i Skipper-również pijani-kibicowali strategowi.

- Em, wież, sze nie masz szanz? - wybełkotał naukowiec.

- Zobaszymy! - odparował raper.

Po czym obaj złapali za kieliszki i opróżnili ich zawartość. I jeszcze raz. I kolejny.

C.D.N.

Proszę o komenty...