Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 4: „Ja Mam Więcej”

Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 4: „Ja Mam Więcej”

Julian siedział na białej kanapie w salonie Blowhole’a, nalewając sobie whisky do szklanki wyjętej z barku. Oparł się o kanapę, założył nogę, na nogę i zaczął pić napój. Aaron siedział na wysokim krześle pod ścianą z trofeami. Zdjął zakrwawioną koszulę i marynarkę. Okazało się, że Kowalski przestrzelił mu prawe ramię. Łokciami wsparł się o kolana. Ociekającą krwią rękę próbowała zszyć Nina Perky – sekretarkę Blowhole’a o blond włosach i błękitnych oczach. Ubrana była w śnieżnobiałą marynarkę, czarną spódnicę do kolan, ciemne rajstopy i czarne szpilki. Włosy związała w kok. Nie odzywała się ani słowem, gdy Blowhole kazał jej przynieść igłę i nić, a potem zaszyć krwawiącą ranę.

Po pociągnięciu kolejnego łyka whisky, Julian przerwał ciszę.

- Twoja sekretarka jest niemową?

- Pewnie, że nie jest – bąknął w odpowiedzi Aaron. – Kurwa, kobieto, uważaj trochę.

- Przepraszam, panie Blowhole – mruknęła speszona pod nosem. – Zrobione – orzekła po chwili.

- Świetnie. Możesz już iść.

Dziewczyna skłoniła się i wymknęła tylnymi drzwiami z pokoju.

- Gdzieś ty ją znalazł? – spytał Julian.

- W Anglii za mało jej płacili, więc postanowiła skosztować słynnego amerykańskiego snu. Nikt nie chciał dać jej pracy. – Spojrzał wymownie w stronę drzwi, za którymi zniknęła dziewczyna. – Chyba nie muszę ci mówić, jak ją poznałem.

Julian prychnął.

- Nie, nie musisz. A czy ty dalej…

- Nie.

- A czy ja mogę…

- Nie.

- Taka ładna dupa, a się marnuje jako sekretarka u takiego ponuraka. No szkoda słów.

- Nie marnuje się – wtrącił się Hans.

Julian spojrzał pytająco na Blowhole’a, a ten wzruszył ramionami. Gospodarz wstał z krzesła i zaczął przemierzać pokój w tę, i z powrotem. Jego nagi tors odbijał światło żyrandola.

- Dobra Julian, podaj mi chociaż jeden powód, dla którego nie powinniśmy cię w tej chwili zabić – rzekł oschle.

Diler przełknął ślinę, zastanowił się. Aaron kontynuował

- Już nie możesz nam dać żadnych przydatnych informacji, które pozwoliłyby nam zatrzymać cię przy twoim marnym życiu.

- Hm… Mam kasę – wypalił Julian.

- Mam więcej.

- Mam ludzi.

- Mam więcej.

- Mam ziemie.

- Mam więcej.

- Mam broń.

- Mam więcej.

- Mam auta.

- Mam więcej.

- Mam… Mam…

- No cóż… - Wycelował w dilera swojego obrzyna.

- Mam wpływy!

- Mam wię… A czekaj… - Blowhole zaśmiał się. – Patrzcie skurwiela, ma coś, czego ja nie mam. – Zwrócił się do dilera. – Jak duże są to wpływy?

Julian widząc, że zaczyna mu się układać odparł bez namysłu:

- W chuj duże.

- Czy mógłbyś wyeliminować dowolną osobę? – Podniósł zbity kieliszek i zaczął obracać go w palcach, ozdobionych złotymi pierścieniami, wysadzanymi drogimi kamieniami. – Każdego?

- Jeśli trzeba – odparł, po chwili namysłu.

Brunet opuścił broń.

- Uroczo. Idę wziąć prysznic. Nie zabijcie się w tym czasie.

Mężczyzna wyszedł szybko przez ciemne drzwi, zostawiając w zdemolowanym pomieszczeniu dilera i Duńczyka sam na sam. Okaleczony mężczyzna wpatrywał się swoimi piwnymi oczami w zakłopotanego Juliana, wspierając brodę na rękach.

- Więc…

- Więc? – powtórzył Hans.

- Dobra jest? – spytał, mając na myśli sekretarkę. Jedynym celem tego pytania, było rozładowanie napięcia.

Brunet wstał, zbliżył się do barku i nalał sobie do lampki czerwonego wina. Zanim odpowiedział, pociągnął spory łyk.

- Dobra, ale są lepsze. – Kolejny łyk. – I to jest dobre wino, a nie to gówno, jakie dają w większości knajp. – Podniósł butelkę i przeczytał etykietę. – Dziewięćdziesiąty czwarty. Jeden z moich ulubionych roczników.

- Niby czemu? – zapytał.

- Wtedy wyszło Pulp Fiction – odrzekł zdawkowo. – Widziałeś?

- Obiło mi się o uszy. Fajne?

- Ba, zajebiste. Musisz kiedyś obejrzeć.

- Nie wiem, jakoś nie trawię Tarantino. Nie mój gust.

- Nie wiesz co tracisz. – Kolejny łyk. – A Ojca Chrzestnego widziałeś?

- Czytałem.

- Dużo czytasz?

- Kiedyś czytałem więcej – odrzekł. No taka prawda. Teraz nie czytam w ogóle.

- Co czytałeś?

- Zaczynałem od Tolkiena. Potem w ręce wpadł mi „Wiedźmin” Sapkowskiego. Czytałeś może?

- Nie lubię czytać. Jakoś mnie odrzucają te małe literki. – Dolał sobie jeszcze wina. – Dobra, chuj z literaturą. Chcesz się napić? Naprawdę świetne.

- Nie, dzięki. Wolę whisky. – Nie ufam ci aż tak. – chciał dodać.

- Nie to nie. – Zajął na powrót swoje miejsce pod ścianą.

Aaron wszedł do pomieszczenia dopiero po chwili, ociekając parującą wodą. Mokre włosy przylegały mu do czaszki, a przezroczyste krople znaczyły wąskie ścieżki na jego ciele. Wokół pasa zawiązał sobie długi ręcznik. Poza tym, był całkowicie nagi.

- Wybaczcie, ale zapomniałem sobie wziąć coś do łazienki, więc nie gapcie się na mnie, jakbyście byli gejami – rzucił, a Hans i Julian od razu odwrócili wzrok. – Do ciebie Julek zadzwonimy, jak będziemy cię potrzebować, a teraz wypierdalaj, bo musimy coś omówić.

Diler pospiesznie wstał, podziękował za whisky i wyszedł.

***

- Ale z niego cipa – stwierdził Hans, po wyjściu Juliana.

- Ale cipa, która nam się przyda – odparł Blowhole.

- Każda cipa jest taka sama, Aaron. Zwęszy lepszą ofertę i będzie po nas.

- Nie zwęszy. Lubi kasę, ale bardziej lubi swoje życie.

- Coś w tym jest. – Ponownie pociągnął łyk wina.

- Co ty kurwa u siebie w domu jesteś? – zapytał.

- Nie. To ty możesz tu sobie łazić, jak cię Pan Bóg stworzył.

- Pierdol się.

Aaron podszedł do szafy, wyjął z niej ubranie i skierował się ku łazience. Po chwili wrócił ubrany w jeden z setki swoich garniturów, równie biały, jak większość z nich. Ruchem ręki nakazał Lyngellowi pójść za sobą. Weszli do windy. Blowhole wcisnął guzik z liczbą 30 i oparł się o złotą poręcz. Spojrzał w lustro znajdujące się w windzie i uznał, że nie wygląda źle, jak na kogoś, kto przed godziną oberwał w ramię. Wyglądał tak samo dumnie jak zawsze. Jedyną irytującą go rzeczą, było drżenie prawej ręki, które nie chciało ustać.

Hans szurał swoimi czarnobiałymi adidasami po czerwonej wykładzinie.

- Po co nam on? – zapytał w końcu Duńczyk.

- Bo ja nie chcę stracić swoich układów, a przynajmniej nie teraz. – Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z nich cygaro.

Zaproponował jedno Hansowi, ale ten pokręcił przecząco głową. Zapalił i kabina po chwili wypełniła się kłębami szarego dymu. Na srebrnej tablicy wyświetlały się kolejne czerwone cyfry. „-10, -9, -8, -7, -6, -5, -4, -3, -2, -1, 0, 1, 2…” i tak aż do trzydziestki. Winda zatrzymała się,  szarpiąc lekko, jak to windy mają w zwyczaju, gdy się zatrzymują.

Wyszli na długi przeszklony korytarz, wyłożony, jak zresztą wszystkie podłogi i ściany w budynku, czerwoną wykładziną. Z białego sufitu zwisały majestatycznie kryształowe żyrandole, rzucając migotliwe, przywodzące na myśl tęczę, światło na korytarz. Dźwięk kroków dwójki mężczyzn z pewnością odbijałby się echem, gdyby nie miękka wykładzina. Mijali liczne drzwi, białe, czarne i ciemnobrązowe, mahoniowe i metalowe, stare i nowe. Wszystkie łączyło jedno – wymalowane na środku cyfry.

Wydawać by się mogło, że idą tak przez kilka godzin, choć w rzeczywistości minęło zaledwie parę minut. Zatrzymali się przed mahoniowymi drzwiami, w ciemnobrązowym kolorze, z białą liczbą 66. Blowhole poprawił swój nieskazitelnie biały garnitur, na chwilę odsłaniając Uzi. Hans zrobił to samo, ze swoim czarnym garniturem, do którego swoją drogą adidasy nijak nie pasowały. I on za pasem miał zatkniętą broń. „Na wypadek, gdyby coś się spierdoliło” – oznajmił Aaron, kiedy wyjmował broń i podawał ją Hansowi w swoim salonie.

- Nie odzywaj się, chyba, że ktoś się ciebie o coś spyta. – Spojrzał w piwne oczy Hansa. – Nie martw się, sprzątniemy go, ale na razie jest nam potrzebny.

Duńczyk skinął posłusznie głową i pchnął mahoniowe drzwi.

C.D.N.

I jak?

Jakoś się chłopaki jednak dogadali, nie?

Jak sądzicie, w jaki sposób wysłużą się Julkiem? :P

Podobała się ogólnie notka? xD

ML