Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 2: Nóż W Plecy I Bełt Pod Żebro

O Jezu, to już prawie miesiąc? O_o Fuck, a dopiero wakacje się zaczęły… Meh…

No nic, po tej jakże długiej przerwie wracamy z nowiuteńką notką :P

Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 2: Nóż W Plecy I Bełt Pod Żebro

Kowalski i Parker skradali się powoli w kierunku panelu sterowania prądem. Szli długim tunelem, który zdawał się nie mieć końca. Był oświetlane przez blade światło jarzeniówek, zwisających smętnie na kablach z sufitu. Cienie obu mężczyzn padały na betonową posadzkę, wydłużając się przy tym nienaturalnie. Po kilku minutach parcia naprzód, znaleźli się obok ciężkich, metalowych drzwi. Strateg do lewej ręki wziął nóż, a do prawej Uzi i spojrzał na Drake’a, po czym ten skinął głową. Naukowiec nacisnął klamkę, a następnie szerzej otworzył drzwi. Zgodnie z przewidywaniami zabójcy, przy drzwiach, zaraz po lewej, stał pierwszy strażnik, którego Kowalski zabił, wbijając mu nóż w gardło. Chińczyk zaczął osuwać się na ziemię, zostawiając na ścianie z tyłu masę krwi, ściekającej w dół bez pośpiechu. W tym samym czasie komandos zastrzelił drugiego przeciwnika, trafiając prosto w głowę. Rozbryzg splamił cały panel, ale Najemnicy się tym nie przejęli. Zrzucili ciało na ziemię i Strateg zaczął lustrować aparaturę, z niezliczoną ilością przycisków. Parker zapytał naiwnie:

- Da się to zrobić?

- Wszystko da się zrobić – odparł naukowiec, tonem wszechwiedzącej osoby. – Pilnuj drzwi.

Drake z braku lepszego pomysłu podszedł do drzwi ze swoim AK w ręku i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu ewentualnych wrogów. Jednak nie dostrzegł nic, poza huśtającymi się nienaturalnie żarówkami i betonowymi, solidnymi ścianami. Po niezbyt długiej chwili, wszystkie światła zgasły. Uszu zabójcy doszło głębokie westchnienie ulgi.

- Czyli jednak się denerwowałeś – rzucił drwiąco Parker.

- Mniej od ciebie – zripostował naukowiec.

Po tych słowach, do rąk wziął karabin i zajął miejsce obok Parkera.

 - Co masz na myśli, mówiąc „Mniej od ciebie”? – zapytał nagle Drake.

- A jak ci się wydaje?

- No, na pewno nie miał być to komplement.

- Tego, to domyśliłaby się umysłowo upośledzona małpa.

- O ty… -zaczął zabójca, ale dźwięk wystrzałów mu przerwał. Na odchodnym rzucił jeszcze – Kiedyś sobie pogadamy.

- Oczywiście – odrzekł strateg, strzelając „z biodra”, w kierunku nadbiegających wrogów. – No co tak stoisz jak ta dziwka w Wigilię?! Strzelaj kurwa!

Drake szybko dołączył do Kowalskiego. Jak było do przewidzenia, ich amunicji ubywało wręcz nieproporcjonalnie do ilości wrogów. Tych bowiem z każdą chwilą było coraz więcej. Komandos postanowił wytoczyć ciężką artylerię. Odczepił granat, przytroczony do pasa i rzucił nim w kierunku wrogów. Na betonowych ścianach, podłodze i suficie dało się dostrzec znaczne pęknięcia. Wrogowie zaczęli się cofać, w chwili, gdy strop zaczął się zawalać. Jeden z dwóch korytarzy został odcięty i choć była to marna pociecha, to ludzie Blowhole’a przybywali tylko z jednej strony. Jednak po paru momentach deficyt amunicji zaczął dawać się naszym bohaterom we znaki i byli zmuszeni wycofać się do pokoju ze sterowaniem prądem. Przygotowali się na serię strzałów, która miała ich zabić, ale zamiast tego usłyszeli głos jednego z Chińczyków, mówiącego łamanym angielskim.

- Wy się poddać, a my was nie zabić!

- Ssij druta Chinolu! – krzyknął Kowalski.

- Ty gnojku! Dobra, Blowhole chce ich żywych, strzelajcie po nogach.

Najemnicy popatrzyli po sobie z pewnym przerażeniem i skinęli głowami, kiedy zrozumieli, że i tak nie mają amunicji.

- Poddajemy się! – krzyknęli obaj zgodnie.

***

Kowalski leżał pod ścianą wygięty w nienaturalny łuk, bowiem jego ręce były związane, zresztą tak samo jak Parkera, ale ten drugi miał o tyle lepiej, że został oparty o ścianę. Trwali w bezruchu, dopóki do pokoju nie weszła trójka ludzi. Jednym z nich był dowódca, który ich pojmał, a dwaj pozostali zapewne byli jego podwładnymi.

- Podnieść ich – zakomenderował.

Podkomendni brutalnie podnieśli jeńców i posadzili ich na klęczkach przed dowódcą.

- Wyjść.

Mężczyźni posłusznie opuścili pomieszczenie i zamknęli drzwi. Strateg dopiero teraz miał okazję przyjrzeć się więzieniu. Było to coś na kształt kotłowni – wszędzie biegły rury, podłoga była wykonana z kraty, pod którą płynęła parująca woda. Zdecydowanie kotłownia. Albo ściek.

- Pewnie wy zastanawiać się, po co ja was tu trzymać.

- To akurat nic trudnego. Masz nas sprzątnąć – wypalił Parker, ku zdziwieniu oprawcy, poprawnie.

- No cóż, to myślę, że nie ma sensu tego niepotrzebnie przedłużać. Tylko parę pytań.

- A jakich to? – spytał Drake, widząc, że podczas rewizji, Chińczycy nie znaleźli noża Kowalskiego, który ten właśnie wyciągnął z buta.

- Po co wy tu przyjść?

- A weź tu się naucz mówić po angielsku – wtrącił się naukowiec.

Poirytowany dowódca uderzył naukowca w twarz.

- To była tylko przyjacielska rada – dodał Parker i tym razem, to on dostał.

Naukowiec korzystając z nieuwagi oprawcy, przeciął linkę, krępującą jego ręce i wstał, po czym popukał mężczyznę w ramię. Gdy ten tylko się odwrócił wbił mu ostrze w oko. Upadł martwy na ziemię, tworząc krwawą plamę, pod swoją głową. Komandos wyjął nóż, którym wyswobodził Drake’a, a ten przeszukał martwego Chińczyka i ku swej radości znalazł pistolet oraz tłumik. Zrzucili ciało do ziejącej dziury w podłodze, prowadzącej prosto do kanału. Patrzyli jeszcze przez chwilę, jak ciało ich niedoszłego zabójcy unosi się i zanurza w wodzie, po to, by po chwili zniknąć. Podeszli do okrągłych drzwi z metalu, pordzewiałych w paru miejscach, nacisnęli klamkę i pchnęli je bez ostrzeżenia do przodu Kowalski poderżnął gardło bliższemu ze strażników, a Parker przestrzelił drugiemu głowę, której zawartość znalazła się na pobliskiej ścianie.

- Zbankrutują na malowaniu – mruknął niby to do siebie naukowiec, wycierając broń z krwi.

Z dwoma ciałami zrobili to samo co z poprzednim, uprzednio zabierając poległym broń. Ku wielkiemu zawodowi ze strony Kowalskiego, żaden z ludzi Chińczyka nie miał karabinu snajperskiego. Najemnicy skierowali się w stronę hali, która była centrum całego ośrodka, oraz obok której swoją siedzibę miał Aaron, a teraz pewnie i Hans. Gdy powoli zbliżali się do wejścia do hali, mogli zajrzeć, co się aktualnie w niej działo, przez niewielkie okienko. Ludzie Blowhole’a właśnie sprzątali odłamki betonu, które odleciały od ścian, oraz zabitych i porozsypywaną broń.

- Widzę, że chłopaki zrobili im z dupy jesień średniowiecza – zadrwił Kowalski.

- Niezaprzeczalnie niezły ubaw mieli. W każdym razie, większy niż my… - podsumował Drake.

Strateg na chwilę przystanął i podszedł do pobliskich drzwi, z napisem „Ładunki wybuchowe – osoby bez uprawnień – PASZOŁ WON!!!”. Pchnął je bez namysłu i wszedł do środka.

- Ile zajmie nam droga do hali? – spytał, pochylając się nad czymś.

- Z pięć minut, jeśli będziemy utrzymywać tempo – odparł zabójca.

Dało się usłyszeć piknięcie, jakie wydają z siebie uzbrajane bomby.

- To nie traćmy czasu, bo za pięć i pół minuty to cholerstwo wybuchnie – oznajmił strateg.

Ten jeden raz Parker postanowił się nie kłócić i posłusznie wykonać polecenie. Po około pięciu minutach dotarli do wejścia hali.

- Kowalski – zaczął zdyszany Drake – a ty jesteś pewien, że… - W tym momencie doszło do wybuchu bomby, którą przyszykował naukowiec. – Nic nie mówiłem…

***

Skipper, Rico i Mike siedzieli w salonie Blowhole’a ze związanymi rękoma, oparci o ścianę. Dowódca, którego ogłuszył kolbą karabinu jeden z przeciwników, ciągle się nie obudził. Wtem do pomieszczenia wszedł Aaron, w całej swej okazałości. Na sobie miał jeden ze swoich łudząco podobnych, białych garniturów, spod którego wystawał jedynie kołnierz czarnej koszuli. Spodnie były tego samego koloru co garnitur, a buty czarne. O dziwo, te ostatnie nie pasowały do reszty ubioru, gdyż były obuwiem sportowym z Nike. Gospodarz podszedł do więźniów i swój wzrok skierował na najmłodszego z nich. Gdy dostrzegł jego drżącą nogę, z której pomimo prowizorycznego opatrunku sączyła się na wykładzinę krew, zapytał:

- Który cię opatrywał?

Szeregowy, nieco zdziwiony tym pytaniem, tylko wskazał głową chłopaka przy wejściu.

- Dziękuję – rzekł Aaron, po czym wyjął zza pasa rewolwer Nagatz i strzelił Chińczykowi prosto w głowę. Upadł twarzą w ziemię, brudząc ją swoją krwią. Blowhole nie odwracając wzroku od jeńców powiedział:

- Zabierzcie to stąd.

Dwóch pobliskich strażników, którzy wcześniej stali obok białej kanapy, złapało ręce i pociągnęło trupa po podłodze do innego pokoju. Michael dopiero teraz rzucił okiem na pomieszczenie, w którym przebywał. On i jego towarzysze zostali posadzeni w najniższym punkcie pokoju. Miał on około pięćdziesięciu metrów kwadratowych i był naprawdę dobrze wyposażony. Czerwona wykładzina – którą wyłożono całą podłogę – była niezwykle miękka i miła w dotyka. „Pewnie zajebiście droga” – przemknęło przez myśl Mike’owi. Jakiś metr od nich, podłoga się podnosiła, o jakieś dziesięć centymetrów. Na ścianie, o którą ich oparto – a w zasadzie, to na wszystkich ścianach – była ta sama wykładzina, co na podłodze. Można było odnieść wrażenie, że cały pokój został zaprojektowany tak, aby nikt nie zrobił sobie krzywdy – no po prostu wszystko puchowe. Pod przeciwległą ścianą stała długa szafa, zapełniona całkowicie książkami, starannie poukładanymi chronologicznie. Mebel wykonano z ciemnego drewna, nieco kontrastującego z kolorem ściany za nim. Po lewej ujrzał swoiste wcięcie do środka w ścianie, jeśli można tak to nazwać. Gdyby nie ten kawałek, pokój byłby idealnie prostokątny. Na wcięciu wisiała plazma, po której obu stronach stały wysokie wieże stereo, z tego co zobaczył Szeregowy – od Sony. Pod telewizorem ustawiono małą półkę, na której Blowhole najwyraźniej trzymał filmy i płyty – tego można było się domyślić po wielkości pudełek. Szafka dla odmiany była jasna. Z dwa metry od kina domowego stała nieskazitelnie biała kanapa, mająca około trzech metrów długości. Zaraz za meblem, znajdował się barek, wykonany z ciemnego drewna pod i nad złoceniami oraz ze szlifowanego, białego marmuru na górze i na samym dole. Na ścianie obok baru wisiało wiele trofeów – od głowy dzika, po głowę lwa. Idealnie na środku zawieszono gablotę, w środku której były liczne narzędzia mordu – noże rzeźnickie, wojskowe, kuchenne, siekiery, katany, piły, strzykawki, skalpele, młotki. I każde zdradzało ślady niedawnego użytkowania, w postaci zaschłej już krwi. 

Dalszą obserwację przerwał mu Skipper, który w międzyczasie zdołał się obudzić. Pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było spojrzenie na swoją koszulkę, która napawała go niezwykłą dumą. Z miejsca wydarł się na cały głos:

- O wy kutafilce cholerne! Ja wam kurna dam, mi koszulkę dziurawić!

Przykuło to uwagę Blowhole’a, który od razu skierował się w kierunku Skippera. Kiedy stanął przed dowódcą i zaczął lustrować go wzrokiem, ten zamilkł i odwzajemnił gest. Po chwili obaj zrobili minę, jakby co najmniej zobaczyli ducha. Aaron opadł na kanapę, przetarł twarz dłonią i westchnął.

- No to już kurwa realna przesada – mruknął.

- Nie pierdol – odparł lider.

- Ustalmy coś. Wy się znacie? – spytał Rico.

- Taaaa, coś w ten deseń – odrzekł gospodarz.

- Ale wy nie musicie znać szczegółów, tej znajomości. Prawda, Francis? – Skipper położył silny nacisk na ostatnie słowo i wypowiedział je z niekrytą satysfakcją.

- Wal się. Dobra, na razie pomińmy tę opowieść, później powspominamy – zaczął Blowhole. – Pewnie jesteście ciekawi, jakim cudem was nakryliśmy.

- Jak chuj… - wypalił Szeregowy.

- Cieszy mnie ta wieść. Julian! – Na dźwięk tego imieniu, po ciele każdego z komandosów przeszedł dreszcz i po chwili ich obawy się potwierdziły. Przez potężne drewniane drzwi wszedł Julian wraz z Hansem.

- Wydymałeś nas?! – wrzasnął Skipper. – Ty pojebie!

- Ja wolę określenie „biznesmen” – odparł bezwiednie diler, poprawiając swoją hawajską koszulę.

- A idź w chuj, kozojebco! Kiedy już trafisz do piekła, Lucyfer zafunduje ci jebanie, o jakim ci się kurwa nie śniło w najbardziej jebniętych snach, kurwa twoja mać!

- Słuchaj Skipper, przyjaźń z wami przestała mi się na dłuższą metę opłacać, gdy młody przestał u mnie kupować narkotyki. To tylko interesy, nie bierzcie tego do siebie.

- A jak my mamy tego kurwa nie brać do siebie, co?! Może powiesz nam to, jak już nam wpakują kulkę, co?!

- Dobrze, że o tym Skipperku wspomniałeś – ożywił się Hans.

- A, no tak, zapomniałem o tobie. Nadal lubisz młodych chłopców, czy może w końcu znormalniałeś?

- O ty… - zaczął Duńczyk, ale przerwał mu dźwięk wybuchu.

- Idź to sprawdzić – rozkazał Aaron.

Hans pokiwał głową i posłusznie pobiegł sprawdzić, o co chodzi. Julian w międzyczasie podszedł do barku, szukając czegoś. Blowhole nabił rewolwer i wycelował w głowę dowódcy.

- Cóż, myślałem, że będzie to ciekawsze… - mruknął do siebie. – Raz, dwa…

Odliczanie przerwał mu dźwięk otwieranych – a właściwie, to wyważanych drzwi. W progu pojawili się Parker i Kowalski, dzierżący karabiny.

- Niespodzianka kurwa! – krzyknął Drake, z niemalże maniakalnym uśmiechem na twarzy i zaczął strzelać w klatkę piersiową Aarona, który stracił równowagę i przeleciał na drugą stronę barku, przy okazji obalając Juliana i stojące na blacie trunki. Najemnicy podbiegli do skrępowanych towarzyszy i zaczęli rozcinać im więzy.

- Wyglądacie jak gówno – rzucił Kowalski.

- Wzajemnie.

Nagle nad tuż nad głową stratega, w ścianę wbiła się kula. Wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego padł strzał. Stał tam Blowhole, z nieco zmierzwionymi włosami, zniszczonym ubraniem, ale pewnie trzymał broń i celował w swoich wrogów.

- Wy chyba kurwa nie myśleliście, że ja jestem taki gruby, co? – mówiąc to, pokazał im kamizelkę kuloodporną, schowaną pod koszulą. – A ty się gogusiu na coś przydaj i podaj mi obrzyna.

Najemnicy postanowili nie ryzykować i pobiegli w stronę wyjścia. Aaron pożegnał ich jeszcze dwoma strzałami z obrzyna w ich kierunku, jednak żaden nie trafił. Parker i Kowalski podtrzymywali Mike’a i dyktowali tempo oraz kierunek. Na ich szczęście, wszyscy strażnicy pobiegli w kierunku wybuchu, by sprawdzić, co się stało, toteż nikt nie stał im na drodze. Echo ich kroków i ich ciężki, nierówny oddech odbijały się wśród podziemnych tuneli. Ku ich uciesze, Drake dokładnie pamiętał drogę i do hangaru dotarli w miarę bezproblemowo. Kowalski poczuł, że musi poniszczyć nieco auta Blowhole’a, zanim stąd odjadą, więc ostatni magazynek spożytkował właśnie na nie. Najemnicy wsiedli do furgonetki i bez zbędnych ceregieli, odjechali z powrotem w kierunku bazy.

C.D.N.

Taaa, wiem, że długość nie powala… Ale były trupy, przekleństwa, wybuchy i jeszcze raz trupy, które tak uwielbiacie xD Mam nadzieję, że choć to było okej xd

Spodziewaliście się zdrady Julka? :3

Kaboomowania?

Jak myślicie, co będzie potem? [A będzie jeszcze sporo xD]

I opinie o notce, as always, damn it!

I jeszcze sory za taki długi odstęp czasowy, między tą notką, a poprzednią xd