Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 3: Nie Wybrzydzaj

Rozdział IX: Włamanie Stulecia Vol. 3: Nie Wybrzydzaj

Kowalski pochylał się nad krwawiącą nogą Mike’a, by ocenić jak poważna jest rana. Młodzik przeklinał siedzącego za kierownicą Rico, przy każdym wyboju na drodze. Kowalski wydzierał się na Parkera, każąc mu podawać sobie rozmaite przedmioty i denerwował się, ilekroć zabójca nie miał pojęcia, o co chodzi.

- Kurwa, Rico, pojebie, jedź jak człowiek! – wydarł się Szeregowy, kiedy auto podskoczyło po raz setny.

- A czy ja ci wyglądam na jebanego cudotwórcę?! – skontrował kierowca.

- Obaj zamknijcie mordy! – rozkazał lider. – Nie jedź do bazy.

- A gdzie? Do bazy CIA?! – odrzekł poirytowany Rico.

- Nie kurwa, tylko do willi tego pedała. Zrobimy mu z dupy jesień średniowiecza.

Odezwał się milczący do tej pory Kowalski.

- A czy to nie może zaczekać?

- A czy tobie się do chuja pana wydaje, że te skurwiele będą tam czekać, aż ich rozjebiemy?! – Wydarł się Skipper.

- Przypominam, że ja tu leżę, z przestrzeloną nogą, a wy tu kurwa debatujecie o tym, czy będą na nas czekać! – oznajmił Mike. – Pewnie, że tam kurwa jedziemy!

To definitywnie kończyło całą dyskusję. Rico zamknął się i zaczął szukać czegoś w schowku. Po chwili wyjął płytę z soundtrackiem jakiegoś filmu i ją puścił. W aucie nie było słychać żadnych dźwięków, poza kolejnymi wersami piosenki, głośnymi przekleństwami Michaela oraz hukiem, wywoływanym przez latające po podłodze przedmioty, takie jak noże czy puste magazynki. Kowalski i Drake oparli Szeregowego o jedną ścianę furgonetki i sami opadli na drugą.

Strateg zaczął czegoś szukać w ciasnej kieszeni wytartych jeansów i po chwili wydobył z niej paczkę papierosów i metalową zapalniczkę. Wyjął jednego, po czym zaproponował po jednym Mike’owi i Parkerowi. Obaj przyjęli dar z wdzięcznością. Przez chwilę siedzieli w ciszy, ale kiedy w nogę naukowca uderzył walający się na podłodze młotek, wrzasnął:

- Który pedał to kurwa sprzątał, że jest tu taki pierdolnik?!

Rico w odpowiedzi uniósł prawą rękę ku górze.

- Chuj ci w dupę Rico, naprawdę, chuj ci w dupę.

Wypuścił z płuc chmurę szarego dymu i już się nie odzywał. Reszta podróży minęła już spokojnie, jeśli nie liczyć próby śpiewania Skippera, przy jednej z piosenek. Pozostali najemnicy skutecznie wybili mu z głowy ten pomysł.

Samochód zatrzymał się z piskiem opon przed czarną metalową bramą na żwirowej dróżce. Skipper i Rico wysiedli z pojazdu, trzaskając drzwiami. Parker i Kowalski podnieśli się z miejsc, wzięli po jednym pistolecie i Uzi, po czym otworzyli tylne drzwi furgonetki.

- A ja to co? – spytał Szeregowy.

- No kurwa… Jak chcesz cokolwiek zrobić, skoro nawet nie możesz chodzić? – odpowiedział pytaniem na pytanie geniusz.

- W zasadzie…

- W zasadzie to nie masz jak – uciął prędko. – Masz tu kałacha i pilnuj, żeby nam nie zajebali wozu.

Po tych słowach skierował się ku rezydencji dilera. Lider i Rico właśnie kończyli przechodzić przez mur. Ten drugi przykucnął na szczycie i podał rękę strategowi. Po chwili cała czwórka znalazł się na żwirowym placyku przed wielką willą Juliana. Stało na nim około dwudziestu aut, w większości sportowych, ale kilka z nich były terenówkami. Rico przykucnął pod największą z nich i zrobił przy pomocy noża dziurę, przez którą ulatywało powietrze. Zadowolony z efektów swojej pracy, oddalił się ku drzwiom wejściowym olbrzymiego domu. Nacisnął na klamkę, która okazał się zamknięta.

 - Po kiego chuja robił przeszklone drzwi? – spytał niby sam siebie, po czym strzelił parę razy w szybę, która od razu pękła. Jej drobne kawałki poleciały we wszystkich kierunkach przypominając kryształki lodu, skrzące się w słońcu.

Najemnicy weszli do środka. Na końcu korytarza stał niski Latynos, z którym rozprawił się Rico, jednym wprawnym ruchem podcinając mu gardło. Chłopak osunął się po ścianie na ziemię, obryzgując wszystko swoją krwią. Skipper przekroczył nad drgającym ciałem i skierował się ku wielkim mahoniowym drzwiom po prawej. Kopnął je z całej siły i otwarły się, ukazując wnętrze ciemnego pokoju. Dokładnie naprzeciwko drzwi stało ciemne biurko zawalone papierami, spośród których wystawał czarny monitor wyłączonego komputera. Równie czarne krzesło stało pod ścianą. Okna zostały zasłonięte brązowymi żaluzjami. Na lewo stało łóżko małżeńskie z baldachimem w kolorze złota i takiej samej pościeli, pod którą dało się dostrzec ruch i spod której dochodziły okrzyki dzikiej wręcz rozkoszy.

Kowalski podszedł do łóżka i bez ogródek odrzucił kołdrę na bok, odsłaniając gołą kobietę o bardzo jasnej kremowej skórze i równie nagiego mężczyznę, który był niemal tak czarny jak noc. Dziewczyna podciągnęła kołdrę pod samą szyję, okraszoną ciemnobrązowymi, prostymi włosami.

Łysiejący mężczyzna z braku lepszej opcji zakrył przyrodzenie prześcieradłem zerwanym pospiesznie z materaca. Prawą ręką wymacał na stoliku nocnym okulary i szybko nałożył je, by jego szarozielone oczy mogły dokładniej widzieć

 - Co wy tu… - zaczął, ale przerwał mu Skipper.

- A co gruby pojebie, powinniśmy już nie żyć, nie?!

- Ja nic nie zrobiłem, przysięgam!

- Nie rób ze mnie idioty. Przecież wszyscy wiemy, że Julian nie umie obsługiwać komputerów i od tego ma ciebie.

Odpowiedziało mu milczenie.

- No więc widzisz.

Czterech najemników wycelowało broń w Maurice’a i pociągnęło za spusty. Kule przedziurawiły ciało, pościel i ścianę za łóżkiem. Czerwone plamki ozdobiły złocisty baldachim i pościel, ścianę oraz wystraszoną dziewczynę. Posoka spływała po sztywnej ręce kapiąc na podłogę. Po krótkiej chwili powstała spora kałuża. W powietrzu unosiły się pierze z poduszki. Skipper wyjął z kieszeni kilkaset dolarów i położył je na zaśmieconym biurku, po czym zwrócił się do dziewczyny.

- Za fatygę. A teraz proponuję ci stąd zmykać.

Skinęła głową i wstała z łóżka. Podeszła do kaloryfera, na którym wisiały jej ubrania – obcisłe jeansy i ciemny top na ramiączkach. Na chwilę odsłoniła niechcący swoje wdzięki przykuwając wzrok trójki najemników. Skipper uderzył w tył głowy rozwartą dłonią każdego z nich i powiedział:

- Zero kultury kurwa, jakbyście nigdy gołej baby nie widzieli. – Odwrócił głowę w stronę dziewczyny, okazyjnie próbując złapać wzrokiem jej piersi. – Przepraszam za kolegów, ale po prostu debile się nie potrafią zachować.

- Się kurwa odezwał… - mruknął Kowalski pod nosem.

- Zamknij mordę Kowalski. Idziemy stąd.

Ku wielkiemu rozczarowaniu reszty, Skipper nie zamierzał przebywać w willi dłużej, niż to było konieczne, więc pospiesznie opuścił pokój, a pozostali najemnica chcąc, nie chcąc, musieli podążyć za nim. Przeszli prędko przez dziwnie opustoszały korytarz prowadzący do wyjścia i dopiero na zewnątrz zorientowali się, że nie ma z nimi stratega. Dołączył do nich po chwili, biegnąc i trzymając w ręce skrawek papieru.

- Co ci tak długo to zajęło?

- Spytałem się tylko o numer i imię – bąknął w odpowiedzi, udając skruchę.

- A jak ma na imię ta twoja szlachetna niewiasta?

- Doris.

- Kurwa, jeszcze lepsze imię niż… sam nie wiem. – dowódca prychnął. – Dobra zwijamy się.

Pozostali skinęli głowami i skierowali się, ku opancerzonej furgonetce. Rico i Kowalski nie mogli się powstrzymać i zmarnowali po magazynku na niszczenia aut dilera. Przeszli z powrotem na drugą stronę muru i wsiedli do auta.

- Dłużej się kurwa nie dało? – spytał Mike.

- Zamknij się Mike – warknął strateg.

Po chwili jechali ulicami Nowego Jorku ku swojej bazie na obrzeżach.

C.D.N.

Dzisiaj haniebnie krótka notka, ale cóż poradzić? :P

Jak tam wam się podobało? [Tak, zgon musiał być xD]

Co sądzicie o Doris? Były o nią ostatnio pytania i macie xd

Zdrawiam, ML