Rozdział VI: Zabójca, Który Został Zabity

Czterech najemników z wyczekiwaniem wpatrywało się w telewizor, oczekując żądań lub czegoś w tym stylu od tajemniczego osobnika, którego jak się okazało, Skipper znał. Jednak ten bez pośpiechu wyjął papierosa i zapalił. Zaczął mówić, dopiero gdy wypuścił z płuc opary szarego dymu.

- Dobrze więc moi drodzy. Wasz szef pewnie mnie dobrze pamięta, więc przedstawienie się pominę. Chodzi tylko o jedną fundamentalną sprawę. Wiem gdzie macie bazę i w każdej chwili mogę wpaść do niej i was powybijać, tak o, dla zabawy. Nie powiem wam kiedy. Będzie dzięki temu ciekawiej. I raczej odradzam wystawianie wart. To rzadko się sprawdza. Jeśli was to pocieszy, to wpadnę do was w przeciągu kilku najbliższych dni. Powodzenia życzę.

Na tym nagranie się skończyło. Skipper schował twarz w dłoniach, a po chwili rzekł:

- Kowalski, nie sądziłem, że to powiem, ale przynieś tu swoje rezerwy.

- Czekaj, chodzi ci o broń czy o…

- O to drugie idioto!

- Jasne.

Strateg pospiesznie oddalił się w stronę swojego pokoju, zostawiając towarzyszy samych. W pomieszczeniu było tak cicho, że było słychać zbłąkaną muchę, która nie wiedzieć w jaki sposób trafiła do środka, a nawet nierówny oddech dowódcy, który wyraźnie był zdenerwowany. Podwładni zastanawiali się, co spowodowało takie zachowanie u szefa, ale woleli się o to nie pytać, bo kiedy był zdrowo wkurzony, wtedy, marny los tego, kto przeszkadza mu w rozmyślaniach. Po niezwykle dłużącej się żołnierzom chwili, do pomieszczenia wszedł kowalski, trzymając w rękach dwie skrzynki z piwem.

- I co, to tyle?

- Ostatnio musiałem więcej niż zwykle myśleć.

- Pies cię jeb… - Jednak ku pociesze Kowalskiego, dowódca nie dokończył, a tylko westchnął. – No ale kij z tym, trzeba grać takimi kartami, jakie się ma. My mamy tylko te dwie marne skrzynki piwa. Dawaj mi to!

Po tych słowach wyrwał z ręki naukowca jedną ze skrzynek, wyjął butelkę i zaczął pić. Pozostali niewiele się zastanawiając zrobili to samo. Ciszę, która trwała zdecydowanie zbyt długo, przerwał Mike:

- To może powiesz, o co biega z tym facetem?

- Wiedziałem, że o to zapytasz – burknął Skipper.

- To byłoby dziwne, gdyby Mike się NIE zapytał – podsumował Kowalski.

- Więc…?

- Dobra. To było jakieś pięć czy sześć lat temu, w Kopenhadze.

***

Skipper stał przed wejściem do starej, obskurnej rudery, zbudowanej jakieś sto lat temu, teraz służącej… Właściwie to, niewiadomo czemu. I to miał sprawdzić komandos. Pchnął zardzewiałe metalowe drzwi, które przeraźliwie zaskrzypiały i znalazł się w wielkiej hali. Jedyną ciekawą rzeczą w tym miejscu była krew. Wszędzie. Na ścianach, podłodze, suficie, meblach. I rozmaite narzędzia mordu – poczynając od noża kuchennego, poprzez katanę, na pile spalinowej kończąc. I wszystkie zdradzały ślady niedawnego użytkowania. W tym momencie najemnik pożałował, że nie wziął ze sobą kałasza, tylko zwykły pistolet. Wtem rozległ się wysoki, męski głos:

- A ty tu czego?

- Nie twój interes.

- Mój, bo to jest moja posesja. To gadaj, bo cię poszatkuję tarką do sera!

- Takiś kozak? To się pokaż!

- Proszę bardzo – po tych słowach zza ściany wyszedł nieznajomy.

Był nieco wyższy od Skippera, miał krótkie, starannie uczesane włosy, a jego bystre, brązowe oczy mierzyły żołnierza wzrokiem. Najemnik nie musiał wiele myśleć, żeby dojść do wniosku, że lepiej nie dawać zbliżyć się temu osobnikowi, więc wyjął pistolet i wycelował.

- Zakładam, że to ty jesteś właścicielem tego przybytku.

- Dobrze zakładasz. W czym problem?

- Rozejrzyj się i odpowiedz – zripostował Skipper.

- Hm… Jakby tak się zastanowić, to rzeczywiście – w kilku miejscach jeszcze ściany nie są czerwone!

- Sam to „pomalowałeś”?

- A jakże! I zaraz jeszcze coś domaluję! – Gdy tylko wykrzyczał ostatnie słowo, rzucił się na żołnierza z nożem.

Skipper uniknął ataku i postrzelił przeciwnika w nogę. Kiedy Duńczyk ponowił atak, komandos złapał go za głowę i uderzył nią z całej siły w szybę, rozbijając ją. Potem rzucił mężczyzną w ścianę, a ten stracił przytomność. Skipper zadzwonił do dowództwa, a oni zabrali Hansa do paki i na tym się skończyło.

***

- Więc jak widzicie, gość jest co najmniej powalony – skwitował swoją opowieść Skipper.

- Taki typ psychola bez żadnego konkretnego sensu w życiu?

- Coś w ten deseń.

***

Parker siedział w wieżowcu, w którym parę minut temu zabił szefów największych gangów w NY, czekając, aż Lyngell skończy rozmawiać z Blowhole’em. Po kilku kolejnych minutach biernego oczekiwania, Drake postanowił wyjść na dach i pomyśleć. Czy w ogóle powinien pokazywać się w bazie Aarona, po tym jak znów nawalił? A może zabija Duńca teraz i po problemie? Jednak musi poczekać, do końca rozmowy. Po kolejnych wypełnionych pełnym napięcia wyczekiwaniem minutach, na dach wszedł Hans.

- I co uzgodniliście? – zapytał niby to obojętnie Parker.

- Nic wielkiego, ale ty – cóż, wypadasz z gry.

- Co masz na… - Lecz nie skończył pytania, bo Lyngell postrzelił go w nogę, doskoczył do niego i szepnął mu na ucho:

- Leć – I zepchnął go z budynku, a następnie przyłożył telefon do ucha i patrząc w dół, rzekł – Naszego kolegę Drake’a mamy z głowy.

~ I świetnie. Przyjedź do mnie, taki sukces trzeba oblać!

- Nie omieszkam.

***

W bazie naszych komandosów życie toczyło się swoim zwykłym rytmem – Mike słuchał muzyki na cały regulator, Rico majstrował przy swojej broni, Kowalski ślęczał nad jakimiś wynalazkami, a Skipper siedział na kanapie oglądając wiadomości. W międzyczasie udało im się doprowadzić swoją siedzibę, do jako takiego stanu używalności. Wydawało się, że nic nie przerwie sielankowego nastroju, ale nagle rozległ się dźwięk pukania. Dowódca niechętnie wstał z sofy, podniósł AK – 47, które leżało na stoliku i poszedł w stronę drzwi. Wyjrzał przez judasza i uspokoił się, gdy ujrzał Juliana. Otworzył drzwi i zapytał:

- Co tu robisz tak niewczesną porą?

- Jakiś gość chciał się do was dostać.

- Boże… W jakiej sprawie?

- Nie wiem. Powiedział tylko, że może wam pomóc z Lyngellem.

- Wpuść go.

Diler odsunął się, ukazując oczom najemnika mężczyznę z przestrzeloną nogą, który wyglądał jak siedem nieszczęść.

- Jak się nazywasz kolego?

- Drake Parker. I uwierz mi na słowo – wiem jak załatwić tego sukinsyna.

C.D.N.

I jak? Tego chyba się nie spodziewaliście :P

Co sądzicie o Parkerze, Hansie i Aaronie?

I'm waiting for opinions!

Nowy stary S.D.P.